Masło maślane - czyli pleonazmy i tautologie na co dzień

Błędy o charakterze tautologii czy pleonazmu bardzo łatwo popełnić. Wynika to z chęci nadania swej wypowiedzi charakteru naukowości lub wyższych kompetencji. Może też być skutkiem nowomowy lub pragnienia dobitniejszego podkreślenia treści. Bardzo często się nad tym zastanawiam, czytając różne publikacje.
W skrócie: błędy te polegają na zawieraniu się w jednym członie wypowiedzi znaczenia drugiej jej części (właśnie tzw. masło maślane).
Wydaje mi się, że powszechna wiedza na temat poprawności językowej jest coraz mniejsza i mało kto przejmuje się dbałością o swój narodowy język, nie dziwią zatem wyrażenia typu: szybko uciekający z przedmieścia miasta, czy w obawie przed masową epidemią.

Najczęstsze pleonazmy to połączenia typu:

• potencjalne możliwości
• pełny komplet
• wysoko przewyższa
• kontynuować dalej
• cofać się do tyłu
• fakt autentyczny
• przeważająca większość
• większa połowa
• własna autobiografia
• nad akwenem wodnym
• dla wielu licznych zalet charakteru
• chętnie kwapią się do akcji
• błahe i nieważne treści
• realne i rzeczywiste osiągnięcia
• odosobnione i sporadyczne przypadki
• rzeczy przeszłe i dawno minione
• brak dobrego rozeznania i pełnej orientacji
• efektywniejsza i bardziej wydajna działalność
• kilka ciekawych i naprawdę interesujących propozycji
• bieżące i aktualne informacje
• ciągły i systematyczny rozwój
• ściśle precyzować założenia
• wzajemna współpraca 
• czynnie uprawiać sport
  
• efekt końcowy

Według mnie współcześnie mało kto dba o poprawność naszego ojczystego języka i chyba tylko nieliczni doceniają jego piękno i znają oraz rozumieją znaczenie wykorzystywanych leksemów. Zbyt często nie zwracamy uwagi na potworki językowe w postaci pleonazmów i tautologii. Nie jestem profesorem i wielkim znawcą, ale temat ten coraz bardziej mnie wciąga i fascynuje. Jest jeszcze tyle do odkrycia!

Czy dawniej w sztuce pisarskiej i dziennikarskiej takie błędy byłyby dopuszczalne? Wydaje mi się, że nie. Że pisał ten, kto umiał, a jeśli bardzo chciał coś przekazać, to nie bał się skorzystać z wiedzy ludzi wykształconych, używających poprawnego języka na co dzień (nie tylko polonistów, edytorów, redaktorów itp., po prostu ówczesnej inteligencji). Wystarczy sięgnąć do jakiekolwiek dziennika przedwojennego, do jakiegokolwiek poradnika — prostota, piękno, a przede wszystkim funkcjonalność wypowiedzi zachwyca!